Diuna: Część druga w końcu trafiła do kin. I nie będę ukrywał, jest to prawdziwe wejście smoka produkcji, która złotymi zgłoskami zapisze się w historii kinematografii. Oceniam bez spoilerów.
“Diuna”, która trafiła do kin w 2021 roku była adaptacją pierwszej połowy kultowej powieści Franka Herberta. I tak naprawdę, mimo swojego rozmachu i kunsztu była w pewnym sensie ciszą przed burzą, jaką miała być “Diuna: Część druga”. Mogę śmiało stwierdzić już po seansie najnowszej produkcji, że przebija pierwszą część pod każdym względem. Ma większy rozmach, epickość aż wylewa się w wielu scenach z ekranu. Mamy w niej sporo więcej dramaturgii. Stawka również jest większa i mam wrażenie, że cała obsada gra lepiej. Przed chwilą użyłem słowa “epickość”. I chyba ono najlepiej oddaje omawiany film. Jeśli miałbym przedstawić komuś przykład na zinterpretowanie tego wyrażenia, to przedstawiłbym “Diunę: Część drugą” zaraz obok trylogii Władcy Pierścieni.
Napisać, że pod względem realizacyjnym recenzowane widowisko zahacza o geniusz, to tak jakby nic nie napisać. Praktycznie każda sekwencja pokazuje, że mamy do czynienia z czymś wyjątkowym, co zostanie z nami na długo po zakończeniu seansu. Duża w tym zasługa, że w filmie użyto sporo praktycznych efektów, a zdjęcia realizowano w prawdziwych lokacjach. Nawet scena ujeżdżania czerwia przez Paula była kręcona z użyciem praktycznych rozwiązań. Dlatego śmiało mogę stwierdzić, że nowa “Diuna” nie zestarzeje się. Widzowie, którzy obejrzą ją za 20 lub 30 lat nadal będą mogli czerpać przyjemność z zachwycania się wieloma znakomitymi sekwencjami. Zapewne na przyszłorocznej gali rozdania Oscarów produkcja nie będzie miała sobie równych, jeśli chodzi o kategorie techniczne. Jeśli stanie się inaczej, to nie wiem w jakim kierunku zmierza kinematografia.
Jak już wspominałem o epickości produkcji, to nie sposób nie wspomnieć o elemencie, który mocno podbija ten stan. Chodzi mi oczywiście o genialną muzykę autorstwa Hansa Zimmera. Ścieżkę dźwiękową z pierwszego filmu odtwarzam sobie do tej pory. Jestem pewien, że soundtrack najnowszej odsłony również na długo zagości na mojej playliście. Dobra muzyka w filmie to ta, która w pewnym momencie staje się wręcz aktorem, bez którego nie jest możliwe dobre prosperowanie historii. I właśnie tak jest w przypadku partytury Zimmera do omawianego widowiska. Jego muzyka potrafi podbić powagę danej sceny, wyciągnąć mrok z innej. Jest nieodzownym elementem pierwszego planu.
Mimo że w produkcji mamy do czynienia z wieloma widowiskowymi scenami, to jednak twórcy nie zapominają o intymności, która ma ważną rolę w historii. Znakomitym przykładem jest to, że finał produkcji odbywa się nie na ogromnym placu bitewnym, a w kameralnej sali (mimo, że dookoła toczy się wielka bitwa). Wspomniana intymność jest również doskonale ogrywana w scenach rozmów między Paulem a Chani. Ich relacja stanowi piękno filmu i znakomicie obserwuje się jak jest rozwijana mimo całej kosmicznej stawki wokół. Przy tym w całym filmie doskonale wybrzmiewają tak mocne tematy jak fundamentalizm, fałszywi prorocy czy walka o władzę. Rozmach produkcji na szczęście nie sprawia, że gdzieś nam umyka cała intryga. Bardzo podoba mi się jak w filmie prowadzone są gierki polityczne, gdzie najważniejsi gracze rozstawiają swoje pionki. A to ogromna zasługa dobrego scenariusza, który do spółki stworzyli reżyser Denis Villeneuve i Jon Spaihts.
Diuna: Część druga – zdjęcia
Dobry tekst potrafią wykorzystać członkowie obsady. Timothee Chalamet na początku produkcji jakoś nie zdobył mojego uznania. Jego spokojny, trochę melancholijny styl gry nie przekonywał mnie. Jednak im dalej w las, tym bardziej podobała mi się jego kreacja. A już w trzecim akcie, gdzie pozwala na uwolnienie gniewu swojej postaci, potrafił mnie nawet zachwycić. Chani, w którą wciela się Zendaya, jest prawdziwym sercem filmu. Stanowi ona doskonały kontrast dla Paula, będąc zdroworozsądkowym kompasem moralnym reszty Fremenów. Florence Pugh w pełni wykorzystuje swoje pięć minut, ale jest to praktycznie dosłownie pięć minut. Chciałoby się jej więcej na ekranie. Natomiast Austin Butler znakomicie wypada jako demoniczny psychopata Feyd-Rautha. Byłem ciekaw jak poradzi sobie z kreacją i wypadł fantastycznie. Jest pełen mroku, szału, jest niepowstrzymana siłą napędzaną strachem innych. A Butler potrafi ograć te wszystkie niuanse.
“Diuna: Część druga” to film, który spokojnie za chwilę stanie się nowym klasykiem science fiction, obok takich produkcji jak “Łowca androidów” czy “Matrix”. Fantastyczny w swoim epickim rozmachu, ale również Denis Villeneuve nie zapomina, aby rozwijać postacie i ich relacje. Dobrze, że nadal powstają takie filmy.
