Argylle to nowy film szpiegowski w reżyserii twórcy Kingsman, Matthew Vaughna, który jest wariacją na temat tytułowej powieści autorstwa Elly Conway. Oceniam bez spoilerów.
“Argylle” na papierze wydawało się idealnym materiałem do reżyserii dla Matthew Vaughna. Twórca już w serii “Kingsman” udowodnił bowiem, że czuje się doskonale w konwencji kina szpiegowskiego podszytego sporą dawką czarnego humoru i nawet lekko parodystycznego sznytu. Vaughn do tego postanowił, że skoro sprawdził się w opowieści stricto szpiegowskiej, to zrobi ze swojego nowego filmu wariację na ten temat, kreując pisarkę na główną bohaterkę. Przed seansem byłem ciekaw, co może wyjść z takiej interpretacji reżysera. Zapowiadało się na coś świeżego, co mogło dać mi sporą dawkę rozrywki. Jak ja się zawiodłem. Nowy film twórcy “X-Men: Pierwszej klasy” to pozbawiona humoru, w pewnym momentach nieoglądalna produkcja, która nie przyniesie chwały Vaughnowi. Raczej omawiane widowisko sprawi, że będziecie, podobnie jak ja, męczyli się w tym trwającym ponad dwie godziny festiwalu fabularnych głupotek.
Niestety Vaughn całkowicie nie radzi sobie z prowadzeniem historii, a to już dyskwalifikuje omawiany film, aby był czymś więcej, jak tylko bezmyślną rozrywką. Jeszcze na początku jakoś sobie radzi. Potrafi nakreślić ciekawy temat i przede wszystkim bawić się konwencją thrillera szpiegowskiego. W pierwszym akcie reżyser całkiem zgrabnie śmieje się z gatunku, kreując na ekranie swoistą autoparodię. Niestety im dalej w las, tym gorzej. W drugim akcie Vaughn zaczyna przekraczać granicę parodii, sprawiając, że staje się po prostu pozbawiona humoru. Dlatego w czasie seansu ma się wrażenie porównywalne do tego, gdy wujek na imprezie rodzinnej zaczyna festiwal swoich nieśmiesznych żartów i zamiast szczerej radości czuje się zażenowanie w środku. No to właśnie miałem coś takiego od drugiego aktu “Argylle”. Z produkcji zamiast filmu pokroju “Kingsman” robi się odsłona przygód Johnny’ego Englisha, ale taka, z której została wyssana komedia.
Zupełnie niepotrzebne są również późniejsze zabiegi narracyjne dotyczące twistów fabularnych. A ilości tych w “Argylle” nie powstydziłby się M. Night Shyamalan ze swoich ostatnich filmów. I niestety nie jest to komplement. W pewnym momencie jeden twist fabularny goni drugi, co daje nam ich łącznie jakieś dziesięć w krótkich odstępach czasowych. A tak nie powinno się pisać scenariusza. Jeden zwrot akcji zadziała, drugi postawiony w odpowiednim miejscu również. Jednak nie dziesięć wbitych do głowy widzowi w ciągu godziny. Można było spokojnie zostawić dwa najciekawsze z nich (będziecie wiedzieć, o które chodzi). Jeszcze nie wiedzieć czemu, ale Vaughn stara się do swojego nowego filmu wrzucać pewne elementy, a nawet całe sekwencje, które sprawdziły się w Kingsmanach. Niestety w wypadku omawianej produkcji nie działają, są zrobione bez polotu. Po prostu stanowią nieudaną kalkę o wiele lepszych schematów z poprzednich produkcji reżysera.
I w tym wszystkim bardzo szkoda mi obsady zaangażowanej do projektu. To bardzo zdolni ludzie, którzy wiele razy udowodnili, że na swoich barkach potrafią uciągnąć wszelkiego rodzaju produkcje. Niestety scenariusz recenzowanego filmu w ogóle nie pozwala im zabłysnąć w swoich kreacjach. Bryan Cranston jest przerysowanym do granic możliwości złolem rodem z serii o Austinie Powersie (jednak w tym wypadku nie jest to plusem). Henry Cavill, John Cena i Ariana DeBose stanowią raczej ciekawe cameo niż pełnoprawnych bohaterów, co jest zbrodnią. Catherine O’Hara zostaje zatopiona natłokiem głupot w fabule, które dotyczą jej postaci. Natomiast Bryce Dallas Howard i Sam Rockwell starają się jak mogą, aby coś wyciągnąć ze swoich kreacji, dać widzowi dawkę komedii i dramatu. Niestety trafiają na narracyjny beton, którego nie da się przejść.
“Argylle” tak naprawdę miało wszystko, aby stać się jednym z najlepszych pod względem czystej rozrywki filmów roku. Koniec końców dostaliśmy jednak nieśmieszny, miejscami przeraźliwie nudny i bardzo słabo napisany projekt, którego nie warto oglądać.
